Emocje i wspomnienia - Galeria z uroczystości pod pomnikiem Tędy przeszła Warszawa w obozie Dulag 121

„To dla mnie ostatni wspólny moment naszej rodziny. Tutaj widziałam ojca po raz ostatni. Kamienica, z której zostaliśmy wypędzeni, stoi do dziś, ale my nigdy nie wróciliśmy do niej jako rodzina. Miałam wtedy rok.” – wspominała Barbara Żurawska.

„Miałem 12 lat. Przebywaliśmy tutaj dzień i noc. Potem znów przeprowadzili nas na dworzec. Jechaliśmy do obozu Dachau. 4 dni i noce bez picia i jedzenia.” – mówił Jerzy Leśniak.

„Moi rodzice urodzili się w Śródmieściu Warszawy. Moja mama też widziała w obozie w Pruszkowie po raz ostatni swojego ojca. Rodzice wiedli szczęśliwe życie, dopóki nie wybuchła wojna.” – przypomniał Krzysztof Jambor.

„Mieliśmy wtedy kilkanaście lat. Czuliśmy krzywdę naszą, własną, polską krzywdę.” – podkreślał Bogusław Czarmiński.

„W obozie w Pruszkowie stłoczono ponad 600 tysięcy osób. Gehenna pozostaje w naszym rachunku krzywd, o których nie zapominamy nie tylko od święta. Z uznaniem myślę o roli miejscowego Muzeum Dulag 121 za wkład i pamięć o tej historii.”

„Staję tu przed wami jako posłanka, jako Pruszkowianka, jako mama dwójki dzieci. Chciałam podziękować świadkom historii za te wstrząsające słowa. Czy stać by nas było na taką odwagę, solidarność, wytrzymałość? Tak! Nasza polska tradycja Solidarności sprawia, że trzeba pomagać i trzeba być odważnym. Dziś NATO jest naszą tarczą, a Unia Europejska wspólnotą.” – mówiła Kamila Gasiuk-Pihowicz, posłanka do Parlamentu Europejskiego.

„Chylimy czoła przed świadkami historii. Wasze świadectwo jest bezcenne.” – podkreślał Adrian Ejssymont – Starosta Pruszkowski

„Dulag 121 na zawsze pozostanie symbolem dramatu Warszawy – miasta, które miało zostać wymazane z mapy Europy. Symbolem cierpienia setek tysięcy jej mieszkańców, wypędzonych, upokorzonych, skazanych na tułaczkę i śmierć.

Dziś pochylamy głowy przed ofiarami. Składamy hołd bohaterom Powstania Warszawskiego oraz tym, którzy z narażeniem życia nieśli pomoc więźniom Dulagu – mieszkańcom Pruszkowa, wolontariuszom, duchownym i zwykłym ludziom, którzy zachowali się jak trzeba. Dzięki nim tysiące istnień udało się ocalić.

Historia uczy nas, że tylko wspólnota i jedność dają siłę. Niech pamięć o tragedii Warszawy i ofiarach Dulagu 121 będzie dla nas przestrogą i zobowiązaniem – byśmy zawsze potrafili stanąć razem w obronie wolności, solidarności i godności człowieka.

Cześć i chwała bohaterom!