Grand Prix Polski w BGŻ Arena w Pruszkowie

Kolarstwo torowe to dyscyplina, którą uprawia się na rowerach torowych zbudowanych na kołach 28-calowych, podobnych do rowerów torowych, ale o uproszczonej i mocno „odchudzonej” konstrukcji. Rowery te nie posiadają hamulców ani przerzutek.

Rowery torowe wyposażone są w tak zwane „ostre koło”. „Ostre koło” to określenie napędu stosowanego w pierwszych rowerach, a obecnie właśnie w rowerach torowych. Charakteryzuje się ono tym, że zawodnik musi pedałować bez przerwy przez cały okres trwania wyścigu. „Ostre koło” sprawia, że kolarz ma możliwość hamowania rowerem poprzez zmniejszenie intensywności obrotu korb.

W trakcie wyścigu zawodnik używa jednego przełożenia, które ustala się przed wyścigiem. Przełożenie reguluje się zakładając odpowiednią tarczę zębatą do mechanizmu korbowego oraz koronkę na tylnym kole. Rodzaj przełożenia zależy od siły zawodnika, konkurencji, w której startuje oraz od taktyki, jaką objął na dany wyścig.

Rozróżniamy dwa rodzaje rowerów: rowery do konkurencji rozgrywanych na czas (zwane potocznie „kozami”) oraz rowery do konkurencji grupowych i konkurencji sprinterskich (zwane potocznie „barankami”). Rowery te różnią się przede wszystkim kierownicą oraz kątem pochylenia ramy.

Tory kolarskie zwane też welodromami, na których uprawia się ten sport mają kształt zbliżony do bieżni lekkoatletycznych. Na łukach są jednak mocno pochylone, aby można było na nich utrzymywać stałą prędkość. Bywają tory o nawierzchni betonowej oraz nawierzchni drewnianej. Igrzyska olimpijskie i mistrzostwa świata mogą odbywać się wyłącznie na torach drewnianych.

Długość toru w Pruszkowie wynosi 250 metrów.

Istnieje bardzo dużo konkurencji torowych. Wyróżniamy konkurencje olimpijskie (rozgrywane na igrzyskach olimpijskich, najbardziej popularne konkurencje) i nieolimpijskie (mniej popularne lub rozgrywane od niedawna). W różnych krajach i regionach świata popularne są różne konkurencje.

Konkurencje rozgrywane na torze kolarskim w ramach wyścigu GP Poland w dniach 31.08.2013 – 01.09.2013:

Sprint klasyczny zaliczany jest do konkurencji sprinterskich. Rozpoczyna się eliminacjami w formie wyścigu na 200 m ze startu lotnego. Na podstawie uzyskanych czasów zawodnicy są rozstawieni do kolejnych „biegów”. Kolarze ścigają się w "biegach" po 2, 3 lub 4 zawodników, na dystansie 2 okrążeń (w przypadku torów powyżej 250 m), lub 3 okrążeń w przypadku torów do 250 m. Kluczową rolę odgrywa taktyka, zaskoczenie, siła i szybkość. Sprinterzy charakteryzują się bardzo dużą masą mięśniową i stosunkowo dużą wagą ciała. Sprint klasyczny jest dyscypliną olimpijską.

Keirin to konkurencja sprinterska, bardzo popularna w Japonii i Korei. W tej konkurencji startuje od 4 do 8 zawodników. Pierwsze trzy okrążenia kolarze jadą za pilotem na motorowerze, zwanym derną. Derna wyposażona jest w silnik spalinowy lub elektryczny.  Pilot ma możliwość kontroli prędkości poprzez zamontowany system korbowy, zbliżony do tego, jaki mamy w zwykłych rowerach. Pilot nadaje coraz szybsze tempo a zawodnicy starają się zająć jak najlepsze miejsce do startu. Derna rozpędza się do prędkości 45 km/h w wyścigach dla kobiet i do 50 km/h w wyścigach dla mężczyzn. Na około 3 okrążenia do mety derna zjeżdża z toru a zawodnicy rozpoczynają ściganie. Wyścig ten rozgrywany jest w systemie pucharowym: przegrani odpadają, a zwycięzcy awansują do następnej rundy.

W Japonii wyścig ten jest popularny wśród klientów zakładów bukmacherskich. W trakcie pierwszych trzech okrążeń, kiedy kolarze jadą za pilotem, widzowie mogą obstawiać zwycięzcę. Sami kolarze dostają wysokie premie za zajęcie pierwszego miejsca. Na takie zawody zapraszani są tylko wybitni kolarze z całego świata. Polscy zawodnicy, którzy otrzymywali takie zaproszenie to: Krejner Grzegorz, Kwiatkowski Łukasz i Zieliński Damian.

Jest to wyścig zaliczany do konkurencji sprinterskich. Startują w nim trzyosobowe drużyny na dystansie 3 okrążeń. W wyścigu każdy z trzech zawodników musi prowadzić swój zespół przez jedno okrążenie. Na pierwszym okrążeniu prowadzi zawodnik, który dysponuje bardzo dobrym startem, na drugim - najczęściej specjalista od sprintu. Na trzecim okrążeniu zazwyczaj prowadzi kolarz specjalizujący się w wyścigu na 1000 m. Wyścig rozgrywany jest najpierw w formie eliminacji, a następnie w systemie pucharowym.

Kobiety rozgrywają wyścig na dwóch okrążeniach i startują w zespołach dwuosobowych.

Wyścig zaliczany do konkurencji grupowych. Odbywa się na dystansach 25 lub 40 km. Wyścig punktowy przypomina zawody szosowe. Wszyscy zawodnicy (od 20 do 30 kolarzy) jadą razem w peletonie. Na wybranych okrążeniach (najczęściej, co 10. okrążenie) znajdują się „lotne” finisze, za które kolarze dostają punkty. Wygrywa ten zawodnik, który uzbiera ich najwięcej. Nie musi to być kolarz, który jako pierwszy dotrze do mety, lecz raczej ten, który jest najbardziej aktywny w czasie całego wyścigu. Punkty można również zdobywać za zdublowanie grupy (nadrobienie okrążenia - 20 pkt.). Jest to konkurencja olimpijska, w której w 2006 roku wicemistrzem świata został Rafał Ratajczyk.

Wyścig zaliczany do konkurencji grupowych. Względnie nowa dyscyplina kolarstwa torowego, w której bierze udział wielu zawodników jednocześnie, podobnie jak w wyścigu punktowym. Zawody rozgrywane są na dystansie 15 km, w podobny sposób jak wyścigi szosowe. Wygrywa ten zawodnik, który jako pierwszy minie linie mety. Wiele zależy od obranej przez kolarza taktyki. Zawodnicy najczęściej wybierają jeden z dwóch sposobów rozegrania wyścigu. Kolarze cechujący się dużą szybkością czekają do końca na finisz z grupy, a zawodnicy bardziej wytrzymali próbują wcześniej rozegrać wyścig poprzez zdublowanie zasadniczej grupy. Jednym z najszybszych aktualnie kolarzy na świecie w tej konkurencji jest Rafał Ratajczyk brązowy medalista mistrzostw świata z roku 2007. W 2012 i 2013 roku złoto w tej konkurencji, podczas mistrzostw świata wywalczyła Katarzyna Pawłowska.

      Wyścig rozgrywa się na dystansach:

- Kobiety juniorki             7,5  km

- Mężczyźni juniorzy                  10   km

- Kobiety elita                            10   km

- Mężczyźni elita                           15   km

Najmłodsza dyscyplina kolarska. Medale na mistrzostwach świata pierwszy raz w tej konkurencji zostały rozdane w roku 2006. Omnium składa się z sześciu konkurencji rozgrywanych jednego dnia wg poniższej kolejności:

1. Okrążenie toru ze startu lotnego (na czas)

2. Wyścig punktowy

3. Wyścig eliminacyjny

4. Wyścig indywidualny na dochodzenie

(w jednym biegu, dwóch kolarzy z dwóch startów, kolejność startu zgodna z

klasyfikacją generalną po wyścigu eliminacyjnym)

5. Scratch (wg tabeli z art. 3.2.175)

6. Wyścig na czas ze startu zatrzymanego

(w jednym biegu, dwóch kolarzy z dwóch startów, kolejność startu zgodna z klasyfikacją generalną po wyścigu scratch).

Zawodnicy, którzy nie wystartują w jednej konkurencji nie mogą brać udziału w pozostałych. Miejsce w każdej konkurencji oznacza liczbę punktów. Klasyfikacja generalna sporządzona jest na podstawie zsumowania punktów z każdej konkurencji. Zwycięzcą zostaje zawodnik, który zgromadził najmniejszą liczbę punktów. W przypadku równej liczby punktów zwycięzcą zostaje kolarz, który uzyskał lepszy czas po zsumowaniu wyników z konkurencji rozgrywanych na czas.