Reis komentuje Hansena

Muzeum Otwarte jest programem wykładów, warsztatów, spotkań i projekcji, organizowanych przez Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. Jego tymczasową siedzibą jest pawilon Emilia, znany jako dawny salon meblowy. Sam kształt przestrzenny tego pawilonu nawiązuje do koncepcji przestrzeni otwartej, pozostając jednym z nielicznych przykładów tego stylu, który od czasu zniszczenia pawilonu chemii przy ulicy Brackiej oraz supermarketu przy Placu Unii reprezentowany jest w Warszawie jedynie przez architekturę przystanków na średnicowej linii kolejowej, dworców Warszawa Centralna, Wschodnia oraz Stadion. Jego kontynuacją z czasów postmodernizmu jest centrum handlowe Złote Tarasy czy budynek B Centrum TVP przy ulicy Woronicza lub nowe centrum handlowe przy Placu Unii. Program Muzeum Otwartego inspiruje się teorią Formy Otwartej Oskara Hansena. W tym duchu kładziony jest nacisk na proces wspólnego uczenia się, zastępujący tradycyjne hierarchiczne przekazywanie wiedzy. Tegoroczne Muzeum Otwarte zamiast wykładów proponuje rozmowy z artystami. Przykładem takiego działania jest spotkanie 23. kwietnia 2014 z wybitnym artystą portugalskim Pedro Cabrita Reis, urodzonym w roku 1956 w Lizbonie. Jego percepcja dzieł Oskara Hansena jest przykładem spotkania wizji z dwóch krańców Europy, akcentująca jej mentalną jedność w odróżnieniu od agresywnych cywilizacji pozaeuropejskich.

Oskar Hansen urodził się w roku 1922 w Helsinkach, od 1967 roku był profesorem ASP w Warszawie, twórcą i wizjonerem plastyki i architektury. Realizacje jego koncepcji przestrzeni otwartej w architekturze obejmują zarówno Osiedle Słowackiego w Lublinie z roku 1965, jak też Przyczółek Grochowski w Warszawie 1963-69 oraz projekt dzielnicy mieszkaniowej w Limie. Był ponadto twórcą pawilonu w Izmirze 1955-56 wespół z L. Tomaszewskim czy w Sao Paulo z roku 1959. Wizjonerstwo linearnego systemu ciągłego wzdłuż linii komunikacyjnych jest przeciwieństwem rozrastających się centrów miast-molochów. Rzeczywistość cywilizacyjna świata rosnącej liczby ludności prowadzi do swoistego miksu centrystycznych aglomeracji i urbanizacji ciągów komunikacyjnych, przy czym nie jest to zabudowa mieszkalnymi strukturami ciągłymi - kilometrowej długości budynek mieszkalny przy ulicy Kijowskiej w Warszawie w rejonie Dworca Wschodniego wystarczy. Transformacja systemowa na przełomie wieków prawem wahadła doprowadziła do dominacji indywidualizmu neoliberalnego i realności Gargameli w Polsce.

Doktryna neoliberalna też podlega krytyce, podobnie jak całościowo niezrealizowane reprezentacje doktryn totalitarnych i autorytarnych czasów wojny i wojennej odbudowy, a szczególnie rekonstrukcji Europy w krajach dotkniętych kataklizmem wojennym. Podobny horror powraca w wizjach putinowskich, de facto KGBowsko - FSBowskich w kraju, który był zapalnikiem koszmaru II Wojny Światowej za pośrednictwem lodołamacza hitlerowskiego. Sytuacja w Portugalii była od polskiej odmienna, lecz też podobna. W obu krajach reżim w latach 60-70 był autorytarny. Pod koniec dekady, w roku 1976 Portugalię ogarnęła rewolucja goździków, kończąca wojskową epokę pułkownika Salazara, którego polityka z czasów wojny doprowadziła do wyraźnego wzbogacenia kraju. Następstwem rewolucji goździków była postępująca liberalizacja i nowa generacja w środowisku artystów. W Polsce późniejszy upadek wojskowo autorytarnego systemu minionego też doprowadził do eksplozji liberalizmu. Wizyta Pedro Cabrita Reisa w Lublinie odsłoniła przed nim przykład zrealizowanej wizji Oskara Hansena, na gruncie Europy Centralnej tworzącej echo skandynawskiej otwartości architektury spojonej z krajobrazem. Jego ekspresyjnie podane refleksje zaakcentowały wspólnotę mentalną wizji europejskich, równoległych a często kontradyktoryjnych wobec siebie.