MACIEK KOSSOWSKI  (1937-2022)

              Tak się składa, że okresie Dnia Zmarłych robimy podsumowanie… Kilka dni temu odszedł „wynalazca” rock’n’rolla Jerry Lee Lewis, wcześniej: Andrzej Mikołajczyk (kompozytor, klawiszowiec), Edward Hulewicz (piosenkarz i malarz), Piotr Szkuderski (Perfect), Olivia Newton-John (piosenkarka, filmy „Grease”, „Xanadu”), Andy Fletcher (Depeche Mode), Klaus Schultze (rock elektr.), Gary Brooker (Procol Harum), Witold Paszt i Andrzej Kozioł (obaj – Vox), Paweł Juszczenko (git. - Niebiesko-Czarni), Andrzej Nowak (git. - TSA) i Andrzej Urny (git.- komp. Dżem), Zbigniew Namysłowski, János Kóbor (Omega), latem Vangelis, a jeszcze w styczniu br. – Meat Leaf (100 mln. sprzedanych płyt). Oczywiście – to nie wszyscy z branży muzycznej.   

         Dziś wspomnijmy Macieja Kossowskiego, muzyka i piosenkarza – stale na falach rozgłośni nostalgicznych, takich, jak np. Radio Pogoda. Obecnego w pamięci starszych fanów muzyki rozrywkowej. Maciek urodził się 11 lutego 1937 w Grudziądzu, nazywano go polskim Fredem Buscaglione lub Louisem Primą. Z teatru Jerzego Afanasjewa trafił do zespołu Czerwono-Czarni i tu zyskał (trzy lata – od 1963) popularność jako wokalista i trębacz. Wiosną 1964 wylansował „Agatko pocałuj” i „Dwudziestolatki” i z tą grupą odbył liczne tournée od NRD, Czechosłowacji, po Szwecję, Belgię i USA/Kanada. Potem z Tajfunami koncertował w ówczesnym ZSRR (wtedy miał przebój „Wiatr od Klimczoka”). Kiedy w 1966 r. nagrał „Wakacje z blondynką” kontynuował już karierę solo, nagrywał z orkiestrami Juliusza Loranca, Adam Wiernika i Studia Rytm. Maciek Zembaty i Janusz Bogacki namówili go do nagrania dla pr. III PR (1969) kilkunastu bluesów z repertuaru Huddie Ledbettera (zwanym też Leadbellym) – co potwierdzało jego możliwości – niski, charakterystyczny i rozpoznawalny głos. Te nagrania nigdy nie ukazały się na płycie czy innym nośniku dźwięku.

         Repertuar Kossowskiego był dość urozmaicony, jak widzimy. Komponował dla siebie, jego utwory wykonywali inni – Wiślanie 69, Heliosi, Filipinki czy Jacek Lech. Zawsze pociągał go jazz – nagrywał z Warszawskimi Stompersami („Augustyna” 1965), występował z zespołami Janusza Muniaka i Tomasza Stańki, także ze swoją grupą. Ale ciągle był chory „na Amerykę” (po pierwszym tam pobycie w 1966 z C-C), korespondował z poznaną tam Amerykanką i w końcu w Świnoujściu wziął z nią ślub i wyjechał na przełomie 1969/1970 do USA. Po pewnym okresie uzyskał obywatelstwo i był aktywny estradowo ponad 40 lat. Znany doskonale w kręgach Polonii, mieszkający w Nowym Jorku. Tu właśnie jego sąsiad od 30 lat, Paul Radelat zawiadomił polonijną prasę, że Mike Cossi (pseudo od 1985 r.) od 30 października br. nie żyje. Maciek śpiewał w Stanach niechętnie, zawsze marzył o karierze muzyka i to realizował, np. przez 5 lat ze swym zespołem grał w luksusowym Milford Plaza na Broadwayu. Ostatnie 10 lat spędził w samotności, ciekawostką jest jego przyjazd do rodzinnego Grudziądza latem 2012 r. gdzie wystąpił na festynie nad brzegiem Wisły.

           Zostały krajowe płyty: trzy czwórki, CD Polskich Nagrań (składak 22 nagrań) wydany jeszcze w 1996 r. (PNCD 343 Muza), kilkadziesiąt rejestracji dla radia oraz film telewizyjny „Koncert na 707 ulic” (reż. R. Pluciński, 1969) z utworem „Kto mi to da”. Trudno mi coś powiedzieć o amerykańskich nagraniach, pewnie takowe były. Zważmy – działalność Kossowskiego w kraju obejmuje niespełna 9 lat, za Oceanem ponad pół wieku. Fanom polecam wspomnieniową audycję Dariusza Michalskiego, bodaj ze stycznia br. do odnalezienia na podcastach Polskiego Radia pr. I.   

Adam St. Trąbiński